Castlevania: Aria of Sorrow

Data premiery: Czas akcji: Tłumaczenie nazwy: Platforma: Emulator:

2003 2035 Aria Smutku GBA VisualBoy Advance

1. Fabuła

  Aria of Sorrow jest jedną z najciekawszych fabularnie gier serii. Największa niespodzianka jaką widzimy już na wstępie to rok, w którym odbywa się akcja - 2035. Jest to jednocześnie data pierwszego pełnego zaćmienia słońca w XXI wieku. Soma Cruz wraz ze swoją przyjaciółką Miną Hakubą podążają w stronę wzniesionej na wzgórzu kaplicy, aby móc lepiej podziwiać to niezwykłe zjawisko natury. Jednak szybko dzieje się coś dziwnego i zmysły Somy zaczynają słabnąć. Budzi się dopiero na dziedzińcu starego zamku. Jak się okazuje jest to budowla należąca do hrabiego Draculi, który w roku 1999 został raz na zawsze zniszczony, a jego zdolność do odradzania się została zastopowana. Aby ukończyć dzieło zwycięstwa łowcy wampirów zapieczętowali zamek Draculi w... zaćmieniu słońca. Teraz jednak, gdy owo ponownie stało się jednym z księżycem zamek pojawił się, aby dać szansę komuś innemu stać się jego panem i władcą... a my musimy tego kogoś powstrzymać. Początkowo sytuacja nie jest dla Somy tak klarowna. Chłopak już po przebudzeniu spotyka tajemniczego Genya Aricado, który razem z Yoko Belnades pracuje dla Kościoła i został wysłany by określić stopień zagrożenia jaki zamek stanowi dla ludzkości. Aria of Sorrow jest wspaniałą ucztą tak dla weteranów serii (którzy zauważą kilka ciekawostek fabularnych, w tym prawdziwe oblicze Arikado) jak i dla tych, którzy chcą dopiero zacząć z nią przygodę. Soma jest bowiem bohaterem, który początkowo nic nie wie na temat zamku i tego co działo się w nim przez lata. Razem z początkującym graczem odkryje te tajniki. Dzięki takiemu prostemu zabiegowi gracz łatwo utożsamia się z bohaterem ale też zaczyna darzyć sympatią resztę paczki, a mianowicie Minę, Aricado, Yoko, J'a (nie pamiętającego swojej przeszłości) oraz Hammer'a (wojskowy, także wysłany, aby zbadać sprawę, odkryje swoje powołanie jako handlarz żelastwem). Tym złym będzie natomiast Graham Jones - misjonarz, który myśli, że dane jest mu posiąść moce Draculi. Czy mu się to uda? Zanim się dowiecie fabuła jeszcze nie raz Was zaskoczy :-).

2. Projekt zamku

  Jest to chyba najlepiej opracowany do tej pory zamek w Castlevanii. Ciekawie dobrane tematycznie i odpowiednio ulokowane na mapie komnaty, piękne widoki, a rozmieszczenie zapisów, teleportów oraz tajnych przejść dopełnia dzieła. Wszystko jest tutaj zapięte na ostatni guzik, od podziemnych jaskiń i areny po wysokie wieże i ogrody. Samo zwiedzanie sprawia dużą frajdę.

3. Przeciwnicy

  Tych jest trochę więcej niż sto wliczając w to Boss'ów. Każdy z nich jest jednak ciekawie opracowany i nie rzuca się w oczy wykorzystywanie nadmiernie starych znajomych. Każdy przeciwnik jest także dokładnie opisany, podobnie jak w Symfonii Nocy i Harmony of Dissonance, w specjalnej encyklopedii łącznie ze swoimi mocnymi i słabymi stronami. Tutaj jednak doszła bardzo istotna cecha każdego potwora. Mianowicie każdy z nich ma swoją... duszę! Jeżeli będziemy mieli wystarczająco dużo szczęścia to po pokonaniu takiego delikwenta trafia ona w nasze ręce (potwory spotykane tylko raz w grze dają nam ją bez zbędnych ceregieli). Dusze podzielone są na trzy rodzaje - służące do ataku, obrony i zwiększania statystyk. Dwie pierwsze grupy musimy uruchamiać sami, a trzecia działa cały czas. Jednocześnie możemy mieć wybraną tylko jedną duszę danego typu. Wracając jednak do przeciwników, Boss'owie są ciekawie opracowani i nie ma takiego, który by się nie spodobał, jednak część z nich możemy w trakcie gry spotkać także jako zwyczajnych przeciwników (oczywiście już po walce), a ich pokonanie wcale nie wymaga wielkiego wysiłku. Poza tym nie mam jednak większych zastrzeżeń.

4. Grafika

  Jest to najładniej wyglądająca Castlevania na GBA. Piękne i szczegółowe tła, dokładne animacje postaci i potworów, piękne efekty... tutaj każdy piksel wnosi coś pięknego na ekranik. Już na wstępie jesteśmy raczeni głównym holem ze zburzoną tylną ścianą, przez którą widać stada nietoperzy lecących na tle księżyca. W Wieży Zegarowej tryby i koła zębate pracują w ciasnych, pionowych korytarzach, a w tle głównej wieży z komnatą tronową płonie ogień piekielny, chmury pędzą pod naporem wiatru... cudo :-).

5. Muzyka i efekty dźwiękowe

  Ścieżka dźwiękowa także jest świetna. Pomijając fakt, że ograniczenia GBA nie pozwalają jej rozwinąć skrzydeł to zawiera ona jedne z najlepiej skomponowanych utworów w serii. Podobnie jak w Symfonii Nocy i Harmony of Dissonance można tutaj uruchomić Sound Test (tyle, że Aria oferuje także przesłuchanie efektów dźwiękowych... niby niepotrzebny drobiazg, ale warto wspomnieć). Niewiele więcej można tu dopowiedzieć. Może tyle, że szczególnie podoba mi się utwór „Heart of Fire”, który jest skomponowany z muzyką z pierwszej Castlevanii (dokładniej z Sali Tortur). Nic tylko słuchać :-).

6. Grywalność

  Ta część Castlevanii jest kolejnym przykładem na to jak siekanie potworów może być fascynujące jeżeli dorzuci się do tego niesamowite uzbrojenie, klimatyczną scenerię starożytnego zamku oraz świetną fabułę. Zdobywając coraz to więcej doświadczenia i nowy, efektowniejszy i efektywniejszy oręż idziemy przed siebie zdobywając informacje o coraz to nowych monstrach. W tej jednej gierce jest ukryta cała magia Castlevanii dlatego właśnie warto w nią zagrać, zwłaszcza jak jest się początkującym łowcą wampirów.

7. Poziom zmian i nowych pomysłów

  Trzecia część trylogii na GBA wprowadziła w końcu element niespotykany do tej pory w serii. Mowa tutaj o możliwości łapania dusz pokonanych potworów. Jest to ciekawy element, który dodatkowo zwiększa żywotność gry jeżeli chcemy mieć je wszystkie. Poza tym wszystko jest tutaj „po staremu”. Wciąż mamy dostęp do całego zamku i tylko nasze umiejętności ograniczają nas od dotarcia w jakieś miejsce.

8. Długość

  Jak już wspomniałem żywotność gry znacznie powiększa zbieranie dusz. Występuje tutaj także znany tryb Boss Rush, który został tutaj znacznie lepiej przedstawiony niż w Harmony of Dissonance. Do pokonania mamy tylko określonych wrogów, a nasz wynik czasowy zostanie podpisany pod nasz profil dzięki czemu rywalizacja jest możliwa. Poza tym za bardzo dobre wyniki dostaje się broń, z której można korzystać w normalnej grze, a nie znajdzie się jej w zamku podczas wędrówki. Podobnie kilka przedmiotów można znaleźć tylko przechodząc grę na większym poziomie trudności (dostępny tylko po przejściu w normalnym trybie) co jest dodatkowym pretekstem, aby przejść grę ponownie. Wszystkie znalezione tam przedmioty można natomiast wykorzystywać w Boss Rush (jedynie poziom doświadczenia będzie zawsze czterdziesty)... i tutaj koło się zamyka. Zawsze można też starać się uzbierać wszystkie dusze i posłuchać muzyki. To łącznie daje trochę więcej czasu zabawy niż przy innych częściach serii tego typu.

---

Recenzja nie została przystosowana do nowego systemu oceniania

-/10

---

Podsumowanie

  Aria of Sorrow jest wyśmienitą okazją, aby zacząć swoją przygodę z Castlevanią. Wspaniała oprawa audiowizualna, klimat i fabuła. Jeżeli ta gra nie przypadnie do gustu osobom, które do tej pory nie grały w Castlevanię to chyba ta seria nie jest dla nich... mogą jeszcze próbować w wersji 3D na PS2 ;-).

Informacje dodatkowe
	UWAGA! Wszystkie poniższe informacje proszę traktować jako potencjalnie zdradzające sekrety gry! Jeżeli nie ukończyliście części serii, której one dotyczą to przeglądacie je na własną odpowiedzialność!
	FABUŁA
	Prolog i jego tłumaczenie Postacie - Soma Cruz Postacie - Mina Hakuba
	EKWIPUNEK
	Dusze Umiejętności
	ZAMEK
	Mapa zamku
	CIEKAWOSTKI
	Sekrety kodu

Recenzje
	Poniższe adresy pomogą Wam poznać opinie różnych osób na temat tej części serii. Jeżeli znacie inne warte przeczytania recenzje dajcie mi znać, a z chęcią umieszczę je na tej liście. Pamiętajcie, że teksty te mogą (aczkolwiek nie powinny) zawierać spoilery!
	OPINIE ZAMKOWYCH GOŚCI
	Opinia Danny'ego
	Język: Polski	Ocena: 8,5/10
	OPINIE ZZA MURÓW
	www.ign.com
	Język: Angielski	Ocena: 9,3/10
	www.gamespot.com
	Język: Angielski	Ocena: 8,6/10
	www.emukouncik.xt.pl
	Język: Polski	Ocena: Brak