Castlevania Aria of Sorrow

\

Prolog

  Widzimy wchodzącego po schodach bohatera. Są to schody prowadzące na szczyt wzniesienia, na którym znajduje się święte miejsce poświęcone rodzinie Hakuba. Po obu stronach schodów rosną drzewa. Wśród gałęzi przelatuje nietoperz.

The year is 2035. Japan. A crowds of spectators are gathering around in anticipation of the first full solar eclipse of the twenty-first century.	Jest rok 2035. Japonia. Tłumy gapiów gromadzą się w okolicy oczekując na pierwsze pełne zaćmienie słońca w dwudziestym pierwszym wieku.
My name is Soma Cruz, and I am a high school exchange student studying abroad in Japan.	Nazywam się Soma Cruz. Biorę udział w programie międzynarodowej wymiany uczniów i teraz uczęszczam do szkoły średniej w Japonii.
I live near Hakuba Shrine, an ancient shrine with strong ties to Japanese mythology.	Mieszkam niedaleko Kaplicy Hakuba. To starożytne miejsce kultu jest silnie związane z japońską mitologią.
Mina Hakuba, the only daughter of the shrine's caretaker, is both my classmate and my childhood friend.	Mina Hakuba, jedyna córka opiekuna kaplicy, jest zarówno moją koleżanką z klasy jak i przyjaciółką z dzieciństwa.
I started making my way to the shrine to see the solar eclipse with Mina. But, for some strange reason, the stairway leading up to the shrine felt longer than usual, as if something was trying to keep us from our destination.	Razem z Miną zaczęliśmy zmierzać w stronę kaplicy, aby zobaczyć nadchodzące zaćmienie słońca. Z jakiegoś dziwnego powodu schody prowadzące do kaplicy wydawały się dłuższe niż zwykle, tak jakby coś próbowało powstrzymać nas przed dotarciem na miejsce.
When I finally managed to get through the shrine gate, and me senses began to dim...	Kiedy w końcu udało mi się dotrzeć do wejścia na teren kaplicy moje zmysły zaczęły słabnąć...
The pitch black sun is holding chaotic darkness together, trying to rouse a sleeping soul as if looking for its missing other half...	Czarne jak smoła słońce kumuluje chaotyczny mrok, próbując zbudzić śpiącą duszę, jakby szukając jej zagubionej drugiej połowy...

  Nagle w stronę zasłoniętego już częściowo przez księżyc słońca zaczyna lecieć nietoperz... znika z pola widzenia, a na jego miejscu pokazuje się ledwo widoczny zamek... jak widmo na tle gasnącej świecy...