Castlevania Bloodlines / Castlevania The New Generation

\

Recenzja Autor: Grisznak

  Rok 1917... Wszyscy członkowie rodu Belmontów polegli w walce z wiecznie żywym Draculą, raz po raz przeciwstawiając się jego zamiarom. Tymczasem wampirzyca Elżbieta Batory postanawia ponownie przywrócić do życia Władcę Wampirów. Wyrusza w podróż po Europie, zbierając moc potrzebną do zrealizowania swych zamiarów, siejąc po drodze spustoszenie. Europa ogarnięta pożarem Pierwszej Wojny Światowej nie zwraca uwagi na zagrożenie, które powoli kiełkuje w jej sercu...

  Tropem wampirzycy ruszają dwa łowcy wampirów: Eric Lecarde i John Morris. Pierwszy z nich stracił rodzinę z rąk sił zła zaś ojciec Johna - Quincey poświęcił życie w walce z wampirami. Teraz obydwaj młodzieńcy, wiedzeni rządzą zemsty ruszają, by przeciwstawić się ponownemu zmartwychwstaniu Draculi.

  Tak zaczyna się fabuła gry Castlevania: Bloodlines, jednej z najciekawszych części tego epickiego cyklu. Dodać by warto, że jest to także pod wieloma względami jedna z bardziej oryginalnych części, zastosowano tu kilka rozwiązań, które do tej pory nie pojawiały się. Ale o tym będzie jeszcze sposobność napisać.

  Gra ukazała się na konsolę Genesis, technicznie słabszą od SNESa, jednak nie widać wyraźnego skoku w tył. Widok tradycyjny z boku, animacje płynne, do tego bardzo dużo krwii, co jak na swoje czasy było ciekawostką. Docenić warto pieczołowicie wykonany drugi plan, szczegóły okolicy i zróżnicowanie wrogów. Jak na swoje czasy Bloodlines prezentuje się bardzo dobrze. Muzyce trudno też coś zarzucić, choć mam wrażenie, że SNES miał jednak lepsze możliwości dźwiękowe.

  Jeśli chodzi o są mechanikę, to mamy tu sporo zmian. Już na początku dostajemy do wyboru dwa poziomy trudności, mamy także dwie grywalne postacie. Na dodatek każda z postaci jest inaczej uzbrojona - John używa tradycyjnego bicza, zaś Eric walczy włócznią. Każdy ma nieco inne ataki, a ich drogi nie są w 100 % identyczne, co zachęca do zagrania w grę co najmniej dwa razy ( a ilość zakończeń tą zachętę dodatkowo zwiększa ). Oczywiście, mamy też od dyspozycji trzy bronie dodatkowe - bumerang, topór i wodę święconą, co jest już castlevaniową tradycją.

  Rozgrywka to swego rodzaju rewolucja. Przyjdzie nam zwiedzić sześć poziomów, z których każdy to inne miejsce - dosyć wałęsania się wyłącznie po zamku Draculi ! Co ciekawsze, epoka wpłynie na to co spotkamy - na przykład w Niemczech stawimy czoła mocom ciemności w fabryce amunicji. Choć Dracula pozostaje w tle i jest naszym ostatecznym wrogiem, to spiritus movens całej fabuły jest Elżbieta Batory, zwana tu, w wyniku problemów lingwistycznych Japończyków "Bartley". Od początku jednak wiadomo o kogo chodzi. To właśnie jej zawdzięczamy zwiedzenie Krzywej Wieży w Pizie czy antycznej świątynii w Grecji.

  Castlevania: Bloodlines nie jest grą łatwą. Co prawda, ma trzy poziomy trudności, jednak pierwsze dwa odrzucamy chyba automatycznie, nie ? Zaś co nas czeka na trzecim ? Przede wszystkim trzeba pilnować swojego hp. Traci się je diabelnie łatwo, zaś odzyskuje trudno, dlatego też walki z bossami warto starannie planować. Teoretycznie mamy trzy życia, ale jak pokazuje praktyka nie jest to wcale aż tak dużo. Niektóre miejsca wymagają naprawdę wyćwiczonych palców i przechodzenie ich więcej niż jeden raz jest niemal pewne ( moim "faworytem" jest tu Krzywa Wieża ). Bossów tu nie brakuje, poza starymi znajomymi jest sporo nowych. Właściwie na każdego z nich można opracować jakąś taktykę, jednak walki są przerważnie dynamiczne, o powolnym planowaniu strategii i myśleniu nad nastepnym ruchem sugeruję szybko zapomnieć, bo może się okazać, że w czasie, gdy my myśleliśmy, boss odbierze nam połowę hp. Bronie dodatkowe są nierzadko niezbędne by wygrać.

  Podsumowując, Bloodlines jest zdecydowanie jedną z tych części cyklu, w które zagrać się powinno, zwłaszcza, jeśli ma się już dość zwiedzania kolejnych wersji zamku Draculi. Gra z pewnością będzie miłym urozmaiceniem monotonii panującej w starszych odcinkach sagii a i dla niejednego gracza może okazać się powaznym wyzwaniem. Dlatego też namawiam do stawienia czoła Elżbiecie Bathory i Draculi.