Castlevania


  Problem ze starymi grami polega na tym, że zawsze osoba, która poznała je wiele lat temu i wiąże z nimi miłe wspomnienia, potrafi niesamowicie przekoloryzować faktyczny wygląd i klimat danej produkcji. Nie inaczej jest z pierwszą w ogóle Castlevanią, o której pisywałem już w swoim życiu wcześniej i, gdy spojrzę na to z dzisiejszej perspektywy, nie mogę się oprzeć wrażeniu, że nigdy nie byłem wobec niej w pełni szczery. Myśląc nad rozpoczęciem tego tekstu doszedłem jednak do wniosku, że... tym razem także mi się to nie uda...

Wspomnień czar

  … postaram się jednak trzymać wyobraźnię oraz wspomnienia na wodzy i przedstawić Wam, jaka ta gra jest naprawdę, a nie jedynie, jak wspominam ją po latach.

  Jak już jednak wspomniałem – tak do końca się nie da... więc najlepiej zacznę od „początku”. To dzięki tej grze powstał CastleKeeper's Chronicles, a więc serwis, z którego zasobami właśnie się zapoznajecie. Castlevania była jedną z moich ulubionych gier podczas moich pięcioletnich wojaży na Pegasusie (głównie w USA znanym wtedy jako NES). Cartridge pochodził z wypożyczalni, tak więc mój kontakt z nią był rzadki, acz jeśli już do niego dochodziło – z pewnością dość intensywny.

  Gra działała na wyobraźnię – kilka pierwszych chwil wystarczało, aby dopowiedzieć sobie, że bohater wchodzi do zamku, który należy do nikogo innego, tylko Draculi, a jego celem jest tenże właśnie jegomość. W naszym kraju mało kto w ogóle myślał wtedy o czymś takim, jak instrukcje do gier na „Pegaza” (pytanie „skąd biorą się te wszystkie gry?” także szczególnie nie nawiedzało młodej główki – o słodka naiwności), więc o takich detalach, jak to, że ów bohater zwie się Simon Belmont, dowiedziałem się dopiero wiele lat później. Podobnie zresztą jak o tym, że na pierwszej części seria się nie skończyła, który to moment wspominam, jako bodziec do powstania CK (a trylogia na GBA była już wtedy kompletna, jeżeli mnie pamięć nie myli!).

  Sami więc widzicie – wspomnień nie da się odgonić od tak sobie. Sama gra zaś, na tle innych, wyróżniała się przede wszystkim klimatem – była mroczna, które to wrażenie potęgowało umiejscowienie akcji w pełnym potworów zamku. Od strony mechaniki nie różniła się znacznie od innych platformówek – kierujemy postacią po ekranie, za pomocą broni, w tym przypadku magicznego bata, niszczymy przeciwników, a na końcu każdego poziomu musimy pokonać bossa. Nie brzmi za specjalnie? Dobrze, przyjrzyjmy się jej bliżej.

Pora na konkrety

  Gra podzielona jest na kilka etapów, z czego każdy z nich – na kilka mniejszych sekcji, poprzedzielanych drzwiami. W razie śmierci bohatera to właśnie przy nich się odradzamy. Ilość prób jest jednak ograniczona – po utracie wszystkich „żyć” musimy wrócić się na początek aktualnego etapu, ale warto wiedzieć, że możemy to robić nieskończenie wiele razy. Szkopuł w tym, że twórcy zaserwowali nam niezwykle podkręcony poziom trudności, który w przypadku pierwszej Castlevanii stał się już niemalże legendarny. Ukończyć tę grę, to jakby wznieść swoje umiejętności na kolejny poziom wtajemniczenia. Mając mniej niż dziesięć lat doszedłem do ostatniego z ostatnich bossów, co nawet dzisiaj wydaje mi się mocno nieprawdopodobne, ale pocieszam się, że mimo wszystko go nie pokonałem – byłem jednak choć trochę normalny...

Okna i podłogi zaprojektowane z dbałością o wygodę użytkownika

A w najwyższej wieży mieszka piękna królewna...

  Ale wróćmy do konkretów – na czym ów poziom trudności polega? Poczynaniami Simona kieruje się dość topornie – bohater co prawda poprawnie reaguje na nasze komendy, ale jego ruchy, jak np. niemożność zmiany kierunku lotu po wykonaniu skoku czy nieco powolne poruszanie się, sprawiły, że należało dojść do niemałej wprawy, aby móc efektywnie grać. Poza tym, co równie ważne, należy nie tylko umiejętnie dobierać arsenał do sytuacji, gdyż etapy i przeciwnicy testują nas bez litości na każdym kroku, ale także niezgorzej się nim posługiwać. Na marginesie można do tego jeszcze dopisać, że Castlevania to typowa dla tamtego okresu „pamięciówka”, a więc gra, w której powodzenie w znacznej mierze polega na dobrej znajomości poszczególnych plansz. Wiąże się to naturalnie z koniecznością przechodzenia jej wciąż na nowo, jeżeli napotykane „niespodzianki” okazały się dla naszego bohatera „zbyt śmiertelne”.

  Wspomniałem o arsenale – bohater poza batem, którym może atakować na wprost (podczas kucania pole rażenia przechodzi niżej), potrafi posługiwać się kilkoma innymi broniami, które zwykło się nazywać „dodatkowymi”. Są to sztylety, buteleczki wody święconej, topory, greckie krzyże (pełniące rolę bumerangów) czy zatrzymujący czas na kilka sekund magiczny zegarek. Oczywiście wprawny łowca wampirów powinien także zwracać baczną uwagę na inne przedmioty, jak ulepszenia bata (zwiększające jego zasięg i siłę), mikstura niewidzialności, a także niszczący wszystkich przeciwników na ekranie krzyż. Krusząc niektóre ściany można także napotkać leczące nasze obrażenia mięso (znane wśród fanów jako „wallmeat”), co jest o tyle ważne, że wiele napotkanych maszkar po dotknięciu znacznie osłabia bohatera, a pełne uzdrowienie uzyskujemy dopiero po dotknięciu kuli, pojawiającej się po pokonaniu bossa. Dodatkowe „życie” możemy zaś otrzymać za pewną ilość zdobytych punktów. Najwięcej dostajemy ich za zabicie kilku przeciwników pod rząd jedną bronią dodatkową lub za zdobyte skarby – worki z pieniędzmi, przedmioty ze złota itp. Znalezienie niektórych z nich to niezłe wyzwanie.

Nie mam klaustrofobii, nie mam klaustrofobii, nie mam...

Chyba jakiś zjazd rodzinny

  Z broniami dodatkowymi wiążą się jeszcze dwie ważne rzeczy. Po pierwsze – do ich używania potrzebujemy serduszek, które wypadają ze świeczników lub pokonanych przeciwników. Po drugie zaś – gdzieniegdzie znaleźć można „mnożniki”, dwukrotny i trzykrotny, które umożliwiają użycie danej broni taką właśnie ilość razy jednocześnie, bez konieczności czekania, aż jej efekt graficzny zniknie z ekranu. Należy jednak uważać, gdyż raz podniesiona broń dodatkowa automatycznie zastępuje poprzednio posiadaną, pozbawiając nas jednocześnie zdobytych mnożników.

Niezła kryjówka Zła

  Napotykani w zamku służący pana ciemności to nietypowa menażeria. Nie brakuje tutaj ożywionych magią szkieletów, zombie czy ciężkich zbroi. To wszystko jednak bułka z masłem – w trakcie wędrówki szczególnie irytujące będą latające głowy Meduzy (z wężami zamiast włosów) oraz skaczące jak oszalałe Garbusy (Hunchback). Są tu także wodne stwory podobne do ludzi (Fish Man), kościane wieżyczki strzelnicze (Dragon Skull Cannon), czy tak nieodzowny element strasznego zamczyska, jak duchy i krwiożercze nietoperze.

  Bossowie także zostali dobrani bardzo pomysłowo. Nie brakuje nawet takich smaczków, jak potwór Frankensteina czy Kostucha we własnej osobie – z naostrzoną kosą i poszarpaną szatą. Walka z tymi pod koniec gry to spore wyzwanie, warto więc zjawiać się na miejscu z pełną energią życiową oraz odpowiednio dobraną bronią dodatkową, nie zapominając o mnożniku i zapasie serduszek.

  Same etapy wykonane są starannie, tak pod względem designu, jak i graficznie. Przed wejściem do wielkiego holu musimy przejść przez dziedziniec, w samej budowli zwiedzimy blankowane mury, jaskinię pod zamkiem, salę tortur... wyobraźni twórcom nie brakowało. Ciekawym pomysłem jest także niewielka wieża zegarowa, przez którą przejdziemy zmierzając w stronę sali tronowej. Grając nie ma jednak czasu przyglądać się widokom – bez przerwy coś się dzieje, przeciwnicy pojawiają się czasem z obu stron jednocześnie, a niekiedy ich napływ jest nieograniczony, więc umiejętne ratowanie się ucieczką także jest w cenie. Należy także uważać na liczne bezdenne przepaście, w które możemy wpaść nie tylko przez nieuwagę, ale także wepchnięci przez przeciwnika – bohater zostaje odepchnięty do tyłu po trafieniu.

Co w tym takiego niezwykłego?

  Wspomniałem o starannej grafice, ale muzyka to już zupełnie inna bajka – wpadające w ucho motywy przyciągają do gry od pierwszych chwil. Bez wątpienia jest to jedna z tych gier, które można włączyć przynajmniej po to, aby jej jeszcze raz posłuchać. A jest czego - Vampire Killer, Wicked Child czy Heart of Fire to prawdziwe perełki, którym nie sposób się oprzeć.

  Największą bolączką gry jest jej niesatysfakcjonujące zakończenie, w porównaniu z wysiłkiem, jaki trzeba włożyć, aby ten tytuł uczciwie ukończyć. Z pewnością nie ruszy to większości dzisiejszych Graczy, którzy na pewno korzystać będą z opcji zapisu stanu gry w dowolnym momencie na emulatorze – całość można spokojnie przejść w mniej niż godzinę. Gdyby jednak znalazł się śmiałek chcący „masterować” ją jak za starych, dobrych czasów, to z pewnością spędzi przy niej dużo więcej czasu.

  Starałem się opisać, jak gra faktycznie wygląda, a nie – jak ją pamiętam. Powstrzymałem się także przed jednym – wspominaniem, jak mocno wpłynęła ona na następne części serii. Do dzisiaj przetrwały takie nietypowe elementy jak bat czy niszczenie świeczników (i innych źródeł światła), wielu przeciwników jest wzorowanych na zawartym tu pierwotnym składzie itd. Dodajmy do tego liczne nawiązania, ścieżki dźwiękowe inspirowane zawartymi tu motywami, a także masę fanów na całym świecie, którzy tworzą rysunki, remiksy, opowiadania i rok za rokiem dostają kolejne Castlevanie – już od przeszło dwudziestu lat!

  Seria jest niecałe dwa lata starsza ode mnie, można więc powiedzieć, że starzeję się razem z nią. Sentyment zobowiązuje mnie do podsumowania tekstu w ten oto sposób – pierwsza część Castlevanii to dzisiaj już prawdziwa legenda! Dla osób uważających się za wielbicieli 8-bitowych klasyków – wstyd nie znać!


A ja jak zwykle nie wziąłem
aparatu...

Na plus

• dziś to już uosobienie oldschoolu;
• poziom trudności stanowi spore wyzwanie;
• ciekawe bronie dodatkowe i inne przedmioty;
• klimatyczni przeciwnicy, bossowie i lokacje;
• staranna grafika i wpadająca w ucho muzyka.

Na minus

• poziom trudności dla wielu osób zbyt wysoki, wręcz frustrujący;
• kierowanie bohaterem wymaga sporej wprawy;
• gra to w znacznej mierze typowa „pamięciówka”;
• podniesienie nowej broni dodatkowej automatycznie usuwa starą;
• niesatysfakcjonujące zakończenie.

---

Werdykt CastleKeepera:

-/10

---

Podsumowanie

  Klasyk, legenda lub po prostu - dobra gra. Wciąż, mimo upływu lat, potrafi dostarczyć rozrywki, a już na pewno sporego wyzwania, co w dzisiejszych czasach wśród gier jest rzadkością. Oprawa audiowizualna straciła swój dawny blask, ale zachowała klasę i klimat. Nie śmiem wystawić tej produkcji konkretnej oceny - żywię do niej zbyt duży sentyment, aby wyrazić go za pomocą jakiejkolwiek skali. Kto by pomyślał, że gra inspirowana starymi filmami grozy okaże się tak wielkim sukcesem...

Informacje dodatkowe
	UWAGA! Wszystkie poniższe informacje proszę traktować jako potencjalnie zdradzające sekrety gry! Jeżeli nie ukończyliście części serii, której one dotyczą to przeglądacie je na własną odpowiedzialność!
	FABUŁA
	Prolog
	EKWIPUNEK
	Przedmioty
	ZAMEK
	Mapy - Etap 1
	INNE
	Napisy końcowe

Recenzje
	Poniższe adresy pomogą Wam poznać opinie różnych osób na temat tej części serii. Jeżeli znacie inne warte przeczytania recenzje dajcie mi znać, a z chęcią umieszczę je na tej liście. Pamiętajcie, że teksty te mogą (aczkolwiek nie powinny) zawierać spoilery!
	OPINIE ZZA MURÓW
	www.emukouncik.xt.pl
	Język: Polski	Ocena: Brak