Castlevania: Order of Ecclesia
Zapowiedź

Co mi zrobisz, jak mnie złapiesz?

Na palące miejsca Shanoa poleca okłady z lodu

Fabuła
  Zakon Eklezji w chronologii serii usytuować należy zaraz za Symfonią Nocy - z nieznanych powodów Richter Belmont nie może dalej kontynuować walki ze złem „rozsiewanym” przez wciąż odradzającego się hrabiego Draculę i... znika (tutaj zaczyna się jeden z najmniej, póki co, wytłumaczonych okresów w chronologii Castlevanii). Nie mając przedstawiciela rodu, który do tej pory wykonywał za nich większość czarnej roboty, ludzie muszą znaleźć inny sposób, aby przeciwstawić się księciu ciemności i jego sługom.

  W ten sposób zaczynają się pojawiać różnego rodzaju organizacje, starające się wynaleźć broń mogącą im zapewnić zwycięstwo w tej nierównej walce. Jedną z nich jest tytułowy zakon, który na tym polu odnosi największe sukcesy. Kieruje nim niejaki Barlowe. Oprócz niego poznamy także jego ucznia Albusa oraz bohaterkę, w której rolę przyjdzie nam się wcielić - Shanoa'ę. Obaj stanowią zbrojne ramię zakonu. O ile jednak Albus lubuje się w broni palnej (prawdopodobnie w jakiś sposób wspomaganej magicznie), o tyle największą bronią Shanoa'y jest... ona sama. Nosi bowiem trzy tajemnicze tatuaże - po jednym na każdym z ramion i trzeci na plecach. Pozwalają jej one pochłaniać magiczne glify, które dają jej przeróżne magiczne umiejętności.

Przykład nowego stylu graficznego w rysunkach postaci

Człowiek za burtą!

  Historia zaczyna się, gdy bohaterka bierze udział w prowadzonym przez Barlowe'a rytuale. Ma on na celu uzyskanie przez nią kontroli nad glifem zwanym Dominusem, który stanowi jedyną broń mogącą równać się z mocą Draculi. Jak jednak nietrudno się domyśleć, coś idzie niezgodnie z planem - pojawia się Albus i kradnie Dominusa gwałtownie przerywając rytuał. Kończy się to utraceniem przez Shanoa'ę wszelkich wspomnień i magicznych umiejętności danych jej przez glify.

  W ten sposób zaczynać się będzie gra - następnie zostaniemy pokrótce zaznajomieni z pewnymi nowościami w mechanice (podczas prowadzonego przez Barlowe'a treningu, mającego przypomnieć bohaterce o jej bojowych możliwościach) i ruszymy za Albusem, aby ostatecznie odzyskać potrzebnego do pokonania Draculi Dominusa oraz... dowiedzieć się, jakimi pobudkami kierował się uczeń Barlowe'a kradnąc tak ważny dla powodzenia misji zakonu glif.

I pomyśleć, że wystarczyło rzucić tam dziesięć złotych...

Cloudowi już podziękujemy

System
  Jak już zdążyliśmy się przyzwyczaić, ponownie natkniemy się na nieco zmodyfikowany „system”, na którym gra jest oparta. Ten w Zakonie Eklezji, tradycyjnie w przypadku części na NDS-a, ponownie jest zmienioną wersją tego, znanego nam z Arii of Sorrow na GBA. Główną jego ideą jest pozyskiwanie nowych umiejętności bezpośrednio od przeciwników, naturalnie przy odrobinie szczęścia. Tutaj polować będziemy na glify - unoszące się w powietrzu symbole, które bohaterka potrafi „pochłaniać” za pomocą swoich tatuaży. Znaleźć je możemy eksplorując lokacje lub pokonując napotkane stwory. Gdy po zabiciu jakiejś maszkary na jej miejscu pojawi się glif, musimy czym prędzej „pochłonąć” go przytrzymując pewien czas jeden przycisk. Wygląda na to, że znikają one dość szybko, prawdopodobnie więc często trzeba będzie wybierać między dalszą walką, a próbą zdobycia glifu, odsłaniając się przy tym jednak na ataki przeciwników.

  Glify stanowią jedyną broń w grze, nie dziwota więc, że ich efekty w wielu przypadkach przypominają to, co tak dobrze znamy z poprzednich części serii. Shanoa „wyczarowuje” znane nam rodzaje broni (zawsze na czas jednego ciosu), czy korzysta z podobnych czarów, jak te, które już mieliśmy okazję widzieć. Naturalnie „starzy znajomi” będą wspierani całkiem nowymi, stworzonymi specjalnie dla Shanoa'y. Trudno mi mieć całkowitą pewność, że poprawnie oddzielam nowe pomysły od starych, niemniej na zwiastunach uwagę przykuwają wszelakie przywołania - bohaterka otacza się walczącymi po jej stronie sowami, czy zamieniającymi przeciwników w kamień meduzami. Widać także, że istnieć będzie możliwość przemiany w różnego rodzaju demony, nad którym tym razem prawdopodobnie będziemy mieli pełną kontrolę (poprzednio były to szturmy w konkretnym kierunku, choć same bestie, których kształt przybieraliśmy, także były dużo większe).

Piaskowy „rekin” w akcji

Screen jak malowany

  O ile wśród glifów jest możliwość atakowania materialnymi ostrzami, o tyle należy pamiętać, że nadal są to „jedynie” ataki magiczne. W związku z tym każdy cios kosztuje nas pewną ilość specjalnej energii. Całe szczęście ta uzupełnia się wyjątkowo szybko, musimy jednak w tym czasie przerwać korzystanie z glifów, co oznacza konieczność zmiany taktyki z ofensywnej na defensywną. Należy także pamiętać, że o wiele silniejsze glify będą nam zabierać znacznie więcej energii magicznej. Gdy weźmiemy jeszcze pod uwagę, że oprócz niej nie ma żadnej ofensywnej alternatywy, tworzy nam się ciekawa mieszanka - ta część serii będzie wymagała zupełnie innego podejścia do taktyki walki. Miejmy jedynie nadzieję, że twórcy nie zepsują tej wizji i bardzo poważnie podejdą do kwestii zbalansowania tego systemu.

  Oprócz samych glifów większość rozwiązań w mechanice pozostanie niezmieniona, więc, jak zwykle, każda osoba, która miała styczność z częściami serii na NDS-a nie powinna mieć najmniejszych problemów z szybkim przystosowaniem się. Nadal na górnym ekranie znajdować się będzie mapa danej lokacji lub statystyki naszej postaci (do wyboru przyciskiem „Select”), na dolnym zaś akcja. Wykorzystanie ekranu dotykowego prawdopodobnie wciąż będzie ograniczone do minimum. Co do sterowania - najważniejszą w nim zmianą będzie sposób atakowania. Z poszczególnych glifów (na obu ramionach i na plecach) korzystać będziemy za pomocą przycisków Y, X, R. Dwa pierwsze dzielą między sobą tą samą listę (niczym obie dłonie w Symfonii Nocy) - jeżeli posiadamy dwa takie same glify, możemy wyekwipować je jednocześnie. Wtedy korzystając z nich na przemian wykonujemy ataki dużo szybciej, zaś gdy użyjemy ich jednocześnie wykonamy atak specjalny, który kosztować nas będzie już pewną ilość serduszek (znajdowanych np. w rozbijanych świecznikach). Przycisk R jest prawdopodobnie zachowany dla bardziej specyficznych glifów. Do niego przypisany jest między innymi potrzebny do poruszania się w wielu miejscach Magnes (o nim za chwilę). Pozostała kontrola zdaje się być identyczna jak to, co już znamy - poruszanie się, kucanie, szybkie uniki. Wprowadzono natomiast nowy sposób chowania przed nami przedmiotów - skrzynie. Nie jest to jednak nic szczególnego - po naciśnięciu strzałki w górę skrytka otwiera się i otrzymujemy znajdujący się w niej przedmiot. Ciekawszy jest pomysł ze skrzyniami ukrytymi pod ziemią. Nie wiadomo na ich temat zbyt wiele, ale można się domyślać, że po kucnięciu w podejrzanym miejscu skrzynka po prostu „wyrośnie” spod ziemi (jak na jednym z opublikowanych zwiastunów).

Widok na dwa ekraniki NDS-a jednocześnie

Więcej was matka nie miała!?

Lokacje
  Twórcy już od jakiegoś czasu konsekwentnie kontynuują ideę połączenia ze sobą otwartości świata z podziałem na lokacje. Początkowo efekty mogliśmy podziwiać w Portrecie Ruin, gdzie z lokacji centralnej - Castlevanii (zamek Draculi), mogliśmy zwiedzać „wnętrza” magicznych portretów, z czego każdy był osobną lokacją, posiadającą własną mapę i charakterystyczny klimat. Do powrotu do korzeni przekonywał nas także wydany w poprzednim roku The Dracula X Chronicles, czyli bogaty w dodatki remake Rondo of Blood - gry, która znana jest ze swojego nietypowego połączenia nieliniowość z podziałem na pojedyncze etapy. Nie zapominajmy także o prawdziwym „staruszku”, który także ma tutaj wiele do powiedzenia - Castlevania II: Simon's Quest na NES-a. Gra dzisiaj już co prawda praktycznie niegrywalna (ze względu na męczące podejście do Gracza), ale trzeba przyznać, że ambitnie próbowała wyprzedzić własne czasy - była to pierwsza Castlevania z otwartym terenem działań!

  Po co o tym piszę? Gdyż w Zakonie Eklezji połączono ze sobą wspomnianą Simon's Quest z Portretem Ruin - z lokacji centralnej, czyli bazy zakonu (Fort Ecclesia, w którym prawdopodobnie będziemy mogli kupować przedmioty i otrzymywać przydatne wskazówki), będziemy wyruszać w rozmaite zakątki... Transylwanii! Niczym Simon w jednej ze swoich przygód przemierzać więc będziemy nie tylko wnętrza budynków, ale przede wszystkim tereny w pobliżu zamku Draculi. Do miejsc docelowych dostawać się będziemy za pośrednictwem mapy świata gry. Łącznie lokacji ma być ponad dwadzieścia i jeśli ich rozmiary dorównają chociażby magicznym portretom z drugiej części serii na NDS-a, to gra faktycznie będzie się mogła pochwalić bardzo dużym terenem działań!

  Biorąc pod uwagę, że tym razem twórcy skupiają się na oddaniu w nasze ręce większego skrawka ziemi do zbadania, nie dziwi fakt, że większość lokacji to otwarte przestrzenie. W poszukiwaniu glifów Shanoa zwiedzi lasy i jaskinie, ale będą także takie miejsca, jak opuszczony klasztor, czy lokacja podwodna - w pobliskim jeziorze. Na filmach i screenach można się dopatrzyć także takich ciekawostek, jak przesmyk skalny z drewnianymi mostkami między dwoma ścianami, pokój, po którym poruszają się kręgi światła, zupełnie, jakby nas szukały, czy jaskinia, która jako żywo przypomina tą z Super Castlevania IV na SNES-a. Wyraźnie będzie także jakiś świat związany z piaskiem, być może teren dotknięty suszą (w tle widać wyschniętą trawę i drzewa). Na koniec zostawiłem zaś swojego faworyta - katakumby ze świetnym czaszkowym designem! Ściany i wszystko wokół składa się z ludzkich szkieletów! Równie obiecująco prezentują się tam tła (to jedno w trakcie walki z bossem robi szczególne wrażenie), choć nie są trójwymiarowe, jak w niektórych przypadkach.

Burek, do nogi!

Rybki nie lubią prądu...

  Oczywiście gdzieniegdzie natrafimy na pułapki, zaś niektóre z nich - jak kolce, będzie można ominąć z pomocą wspomnianego wcześniej Magnesu. Wystarczy znaleźć wiszące w powietrzu metalowe kółko i z pomocą tego glifu zawisnąć koło niego w bezruchu. Następnie zaś wychylamy się w którymś kierunku, aby zaraz potem „wystrzelić się” w przeciwną stronę i ewentualnie „złapać” kolejnego takiego obiektu. Z tego co widać na filmach będzie to miało znaczenie nie tylko podczas poruszania się po zamku, czy omijaniu przeszkód, ale także podczas walk z niektórymi bossami. Prawdopodobnie nie będzie to jedyny glif odpowiedzialny za dostawanie się do wcześniej niedostępnych miejsc, ale nie wiadomo na ten temat zbyt wiele. Można się jedynie domyślać, że któryś będzie odpowiedzialny za oddychanie pod wodą (być może będzie też taki, przyśpieszający poruszanie się w niej). Na zwiastunach widać także, że „pochłaniając” jakiś glif bohaterka kruszy i roztapia lód w jaskini, w której się znajduje (w tle także widać znikającą lodową powierzchnię - ładny efekt). Być może będziemy w stanie także odwracać ten proces i w ten sposób zamrażać różne ciecze, po czym np. wykuwać sobie w nich drogę (zwróćcie uwagę na wodospad na jednym ze screenów).

  Warto też wspomnieć o wiosce (wioskach?). Na pierwszym zwiastunie widać człowieka stojącego w dziwnym świetle. Domyślam się, że w ten sposób oznaczani będą mieszkańcy, którzy po uwolnieniu od tej złej siły będą nam dawać zadania do wykonania (tego pierwszego nie jestem pewien, questy zaś zostały przez twórców oficjalnie potwierdzone). Z pewnością kontynuowanie pomysłu z misjami pobocznymi z Portretu Ruin urozmaici grę, zwłaszcza biorąc pod uwagę, jak duży teren zostanie oddany do naszej dyspozycji.

Te jaskinie... wspomnień czar...

Zamiana w demona. Dla jasności - Shanoa to ta po prawej :)

Przeciwnicy
  Twórcy zapowiedzieli, iż korzystają z nowego narzędzia, które pomaga im w „konstruowaniu” większych przeciwników. Prawdopodobnie mowa tutaj o gigantach, które składały się z kilku osobno animowanych elementów (jak np. ręce i tułów u wielkich kroczących zbroi z poprzednich części na NDS-a). Pozwala to spekulować, że spotkamy wiele nowych, dużych maszkar do pokonania.

  Naturalnie nie zabraknie starych znajomych (także po liftingu - jak zombi, demony, czy zjawy), tradycyjnie pojawią się także nowe maszkary. Wśród nich ciekawie prezentują się ogromne „ryby” w głębinach, czy kroczący szkielet drapieżnego dinozaura z czerwonymi „ślepiami”. Jednak najważniejsi są i tak bossowie. Wśród tej ekipy widać starego druha - potwora Frankensteina, ale większość towarzystwa wcześniej się w Castlevanii nie pokazywała, jak np. ogromny, podobny do skorupiastego owada, stwór z ludzką twarzą na „czole”, gigantyczny szkielet, piaskowy „rekin”, czy przypominające raka monstrum, które będzie nas ścigać w górę wieży (tego jeszcze nie było, choć pomysł przywodzi na myśl walkę z Gergothem w Dawn of Sorrow)! Ostatni wymieniony przeciwnik będzie o tyle ciekawy, że bez przerwy będzie blokował naszą drogę na dół, jednocześnie będzie trzeba podstępem zmuszać go do niszczenia przeszkód uniemożliwiających nam dalszą ucieczkę w górę. Najbardziej widowiskowa scena przedstawia jednak tą samą maszkarę miażdżoną wielką windą... będzie na co popatrzeć - miejmy tylko nadzieję, że tak dopieszczone sytuacje na tej się nie skończą.

  Wspomniany piaskowy „rekin” zaś także zapowiada się interesująco - podłoże sali (warto zwrócić uwagę, że trójwymiarowe!), w której toczyć się będzie walka stanowić będzie jego naturalne środowisko. Będziemy musieli uważać nie tylko na jego płetwę grzbietową, ale także na cielsko wykonujące skoki nad powierzchnię piasku. Podobnie widowiskowo prezentuje się inna istota, na którą natkniemy się zmieniając środowisko na prawdziwą wodę. Będzie ona w stanie przyzwać w swoim legowisku falę tak wielką, że przysłaniającą cały ekranik NDS-a! Jeżeli w grze będzie więcej tak niszczycielskich scen to możemy być dobrej myśli!

Ups... będzie bolało...

Czyżbyśmy w końcu mieli polubić meduzy?

Oprawa
  W kwestii oprawy audiowizualnej całość można opisać jedną, silną rekomendacją - będzie nie gorzej niż w przypadku dwóch poprzednich części na tą konsolkę. W przypadku grafiki wyraźnie widać, że twórcy kierują się podobną filozofią, jak w przypadku Portretu Ruin - wiele miejsc wygląda bardzo „kreskówkowo”, choć może lepszym sformułowanie byłoby - „barwnie”. To, co widzimy na horyzoncie w niektórych lokacjach wręcz wydaje się być uwiecznionym na płótnie krajobrazem.

  Fani, którym przeszkadzał fakt, iż poprzednie Castlevanie na NDS-a nie wykorzystywały w pełni możliwości dźwiękowych tego sprzętu prawdopodobnie nadal nie będą mieli powodów do zmiany swojego stanowiska. Jednak tak oni, jak i osoby, którym to nie przeszkadzało, nie powinni się zawieść na kompozycji utworów. Już teraz „widać”, że trzyma ona ten sam, bardzo wysoki poziom, co u poprzedniczek. Nie dziwota jednak - za ten element gry odpowiedzialny jest nie kto inny, jak niezastąpiona Pani Michiru Yamane.

Oddawaj skarb nielocie!

Przekuwanie sobie drogi przez wodospad? Czemu nie!

  Twórcy zapowiedzieli, że animacja ma być jeszcze ładniejsza niż u dwóch poprzedniczek. Jako że ich poziom pod tym względem niski nie był, trudno dostrzec różnicę gołym okiem. Nie da się jednak ukryć, że ruchy bohaterki są niezwykle płynne. Poza tym na ekranie dzieje się nieraz naprawdę sporo - wystarczy zobaczyć na drugim zwiastunie, co się dzieje, gdy skorzystamy z potężnych glifów w pomieszczeniu pełnym szkieletów - tak efektowne ataki magiczne cieszą oko i z pewnością umilą nam zabawę.

  Dla porządku wspomnę jeszcze o fakcie, na który wszyscy zainteresowani zwrócili uwagę zaraz po wycieku pierwszych informacji na temat gry - możemy zapomnieć o mało ambitnym stylu szkiców postaci z dwóch poprzedniczek na NDS-a - tym razem postawiono na nieco bardziej „dorosły” styl, bardziej mroczny. Nie są to co prawda prace Pani Ayami Kojimy, jednak i tak prezentują się przyzwoicie. Odpowiedzialny jest za nie twórca zwany Masaki. Różnicę najłatwiej zobaczyć oglądając intra do wszystkich trzech gier - to do Order of Ecclesia jest bardzo klimatyczne, a przy tym nie przypomina już czołówki jakiegoś anime. Zabawny jest przy tym fakt, że ze wszystkich trzech najmniej jest w nim prawdziwej animacji - kolejny dowód na to, że ładny efekt można uzyskać niewielkimi środkami.

Rybce coś się do nosa przykleiło...

Fotka będzie idealna, jeszcze tylko kroczek bliżej...

Tryb gry wieloosobowej
  Nie wspomniałem jeszcze o trybie multiplayer... ale nie wiążę z nim dużych nadziei. Po rozczarowaniu, jakie przyniósł mi Portrait of Ruin pod tym względem (oczekiwałem opcji pełnej kooperacji lub chociażby solidnego Boss Rush Mode na dwóch - ten drugi był, owszem, ale do solidności było mu daleko) postanowiłem jeszcze sceptyczniej podejść do zapowiedzi twórców w tym przypadku.

  W Order of Ecclesia ponownie pojawić ma się wirtualny sklep, w którym można sprzedawać innym Graczom znalezione w grze dobra. Będzie także nowy tryb - „wyścig”. Prawdopodobnie będzie to ściganie się do celu przez korytarz pełen potworów. Zobaczymy, jak sprawdzi się to w praniu. Nie mam pewności, czy pojawi się ponownie wieloosobowa wersja trybu Boss Rush Mode, ale mam nadzieję, że jeśli tak, to będzie ona dużo bardziej rozwinięta od tej z Portretu Ruin.

  Twórcy zapowiadają także niewielkie zmiany w całej grze wieloosobowej, np. drobne statystyki sieciowe, choć tej informacji również nie jestem do końca pewien. Całe szczęście potwierdzono wsparcie dla Friend Code'ów (o ile dobrze pamiętam, w poprzedniej części na NDS-a zabrakło tego rozwiązania), co da chociaż cień szansy na uniknięcie długiego oczekiwania na automatyczny dobór Graczy. Oby twórcy nie pozostawili także bez koniecznych zmian technicznych wirtualnych sklepów - zamknięcie butiku po wyjściu klientów skreślało ten tryb dokumentnie. Obawiam się jednak, że w tym przypadku problem leży w ograniczeniach platformy... lub serwerach Nintendo.

Byle do jesieni!
  Nie ma co jednak lamentować - zapowiada się wspaniała część serii, która dostarczy nam wielu godzin wspaniałej zabawy! Konami nie zapomina oczywiście o hardcore'owych fanach - w grze nie zabraknie wyższego poziomu trudności do odblokowania, czy wielu możliwych zakończeń. Jeśli wierzyć Panu Koji „IGA” Igarashi (producent Castlevanii) to fani sami stworzyli sobie bohaterkę - prosić znaczy móc, jak widać. ;) Korzystajmy więc z tego i oczekujmy na jej przygody! Gra w USA ukaże się prawdopodobnie 21. października (zgodnie z serwisem www.ign.com). Daty premiery w Europie niestety jeszcze nie podano, co każe przypuszczać, że na półkach sklepowych zobaczymy ją dopiero w okolicach lutego przyszłego roku. Jedno jest pewne - warto czekać!

Castlevania: Order of Ecclesia w znanych amerykańskich serwisach www.ign.com www.gamespot.com www.gamespy.com www.1up.com www.gametrailers.com

W powietrzu pływa, woda się nazywa

---

Oficjalna strona gry: www.konami.jp/gs/game/dracula_ds3/

---

Debiutancki zwiastun (koniec maja 2008)


Zwiastun z targów E3 2008 (połowa lipca)


Wersja amerykańska (nagrana kamerą)


Zwiastun przedpremierowy z targów TGS 2008
(początek października - trwające obecnie)

---

Więcej materiałów filmowych znajdziecie na wymienionych nieco wyżej stronach

---

Źródła grafiki:

Logo - www.ign.com
Tło - www.konami.jp/gs/game/dracula_ds3/
Screeny - www.gamespot.com