Castlevania II: Simon's Quest

Data premiery: Czas akcji: Tłumaczenie nazwy: Platforma: Emulator:

1988 1698 Podróż Simona NES NNNesterJ

1. Fabuła

  Historia opowiadana w “Podróży Simona” (jak można swobodnie przetłumaczyć tytuł) nie jest specjalnie wyszukana ale spełnia swoje zadanie wprowadzając nas w świat gry. Akcja dzieje się w roku 1698 czyli siedem lat po wydarzeniach w pierwszej części serii. Simon Belmont, który pokonał wtedy Draculę stał się wojownikiem respektowanym nawet przez królów. Okazało się jednak, że rany, które odniósł podczas swojej walki ze złem odciskają także piętno na jego duszy. Pewnego dnia przed Simonem pojawia się piękna kobieta tłumacząc mu, że bohater jest pod wpływem klątwy rzuconej przez hrabiego. Zdradza także, że jedynym sposobem na jej zdjęcie jest odnalezienie pięciu relikwii jakie pozostały po Draculi na tym świecie i spalenie ich w jego zamku - Castlevanii. Czyn ten ma raz na zawsze zakończyć panowanie Księcia Ciemności. Następnie kobieta zaczęła znikać zwracając się do bohatera - „Nie obawiaj się dzielny Simonie, jeżeli bowiem masz odwagę, aby ryzykować swoje życie, znajdziesz także siłę, aby zwyciężyć ponownie”. Tak właśnie zaczyna się przygoda... jest jednak jeden drobny szkopuł. Gra powstała w czasach, gdy często (choć nie zawsze) wstępy do gier znajdowały się jedynie w instrukcjach do nich. Tak było w przypadku poprzedniczki, tak jest też tutaj. Mimo to twórcy postanowili umieścić przerywnik w ekranie tytułowym „Podróży Simona”, który zdradza nam jedynie, że bohater przybył do Transylwanii, aby raz na zawsze zniszczyć klątwę jaką pozostawił po sobie hrabia Dracula. Niestety nie mówi on, że dotyczy ona samego bohatera. Biorąc pod uwagę, że historia w trakcie rozgrywki w żaden sposób nie próbuje nas zaskoczyć (czyli jednym słowem - wątek jest kontynuowany dopiero na zakończenie gry) to wychodzi na to, że w lepszej sytuacji znajdują się posiadacze instrukcji. Niby w przypadku pierwszej części było podobnie, jednak tutaj wstęp do opowieści odgrywa bardzo ważną rolę, bez niego gracz nie wiedziałby kompletnie... co ma w niej zrobić. Jest to zaś zasługą bardziej złożonej konstrukcji gry. To właśnie dzięki temu posiada ona aż trzy zakończenia, które wyświetlają się w zależności od spędzonego przy grze czasu (a nie tak jak się aktualnie przyjęło - od wykonania konkretnych czynności). Niestety nie różnią się one między sobą jakoś szczególnie. W rezultacie widać, że projekt tej Castlevanii był bardziej ambitny od poprzedniego jednak mimo wszystko historia nie prezentuje sobą zbyt wiele.

2. Projekt zamku

  Trudno mówić w tym przypadku o „zamku”. Tak się bowiem składa, że tym razem Simon ma dużo większe pole manewru. Już sam wstęp (oraz tytuł gry) sugerują, że przygoda nie będzie polegać na spenetrowaniu tylko jednej budowli. Gracz ma bowiem za zadanie towarzyszyć Simonowi w jego wędrówce po... Transylwanii. Pod tym względem Konami uczyniło wielki postęp w stosunku do części pierwszej. Stworzyli krainę obejmującą połączone bezdrożami miasteczka (być może źródłem tego pomysłu był dający jak na tamte czasy wielką swobodę w poruszaniu się Metroid, który ukazał się na NESa w 1986 roku). Naszym celem zaś (co wiedzą oczywiście jedynie posiadaczy instrukcji :-)) jest znalezienie pięciu relikwii Draculi z czego każda znajduje się w innej „rezydencji”. Tak więc już na wstępie rzucani jesteśmy w środek jednego z miast, możemy rozmawiać z mieszkańcami, kupować nieliczne przedmioty od osób w ciemnych zaułkach, leczyć się w pobliskiej świątyni, a potem wyekwipowani ruszamy przez lasy, bagna, cmentarze, czy pustkowia, w poszukiwaniu kolejnych miasteczek, wspomnianych rezydencji oraz wskazówek dotyczących tego co powinniśmy dalej robić (aby na końcu odwiedzić ruiny znanej nam skądinąd Castlevanii). Nie jest to zadanie tak proste jak się może wydawać bowiem twórcy, choć ułatwili nam zadanie znacznie zmniejszając poziom trudności walk w porównaniu do części pierwszej, wprowadzili do gry kilka znacznie komplikujących ją elementów. Pierwszy z nich, nie mniej ważny niż inne, to fakt, że wśród mieszkańców Transylwanii znajduje się wielu... żartownisi, którzy najzwyczajniej (z nieznanego chyba nikomu powodu) podają nam fałszywe wskazówki... jakby tego było mało jedyna wzmianka o tym znajduje się w... tak, w instrukcji (do tego niezbyt wyraźna ;-)). W rezultacie dochodzi do tego, że nie wiemy, które informacje są prawdziwe, a które to jedynie brednie mające nas zbić z tropu (a osoby, które nie miały kontaktu z książeczką wkładaną razem z grą do pudełka będą prawdopodobnie wierzyć we wszystko w co tylko NPC [bohaterowie niezależni] karzą im wierzyć). Niestety to nie koniec owych „komplikujących elementów”. W trakcie gry, aby dotrzeć do niektórych miejsc należy posiadać odpowiednie przedmioty, ale też wiedzieć gdzie i jak je użyć. Ta „wiedza tajemna” znajduje się... dokładnie, w instrukcji... lub w samej grze w postaci trzynastu wskazówek. O ich istnieniu wspomina nam mężczyzna w mieście, z którego zaczynamy podróż i każdy gracz wiedzieć powinien, że ta jedna wiadomość jest prawdą! Należy także pamiętać, że każda taka wskazówka przedstawiana jest w postaci czerwonej księgi (dowiedziałem się o tym dopiero po ukończeniu gry, mimo że znalazłem kilka z nich) i zawsze schowane są one poza zasięgiem wzroku w murach lub podłogach. W tej części jednak możemy je niszczyć jedynie wodą święconą (która tutaj głównie do tego służy) o czym także informuje jedynie... zresztą sami wiecie. Wielu mieszkańców Transylwanii będzie próbowało wskazać nam położenie kolejnych wskazówek, tutaj już jednak będziecie musieli sami wykazać się odrobiną chęci bowiem są wśród tych ksiąg na tyle ważne, że bez ich pomocy ruszenie dalej graniczy z cudem (dla równowagi są wśród nich całkiem bezużyteczne, ale wszystkie należy mniej lub bardziej brać pod uwagę przy zastanawianiu się nad kolejnym posunięciem). Tutaj zaś należy pamiętać, że gra nie ma wbudowanej żadnej mapy (choć znajdowała się ona w japońskiej wersji instrukcji), ani żadnego systemu rejestrującego wskazówki i rozmowy z napotkanymi NPC... tak więc polecam od samego początku zapisywać te dane na kartkach, nie jest tego wiele, a może nie raz pomóc wybrnąć z trudnej sytuacji. To tyle o tym jak twórcy potrafią skomplikować życie graczom. Czas na dokładniejsze przyjrzenie się projektowi otoczenia. To prezentuje się całkiem ciekawie, pomimo, że nieraz podróżujemy przez tak samo wyglądające tereny, czy miasta (wszystkie te miejsca czasami różnią się jedynie kolorystyką). Z rezydencjami jest podobnie. W ich wyglądzie nie widać konkretnych zmian poza kolorem murów, w tym przypadku jednak ważna jest inna rzecz. Każda z tych pięciu budowli ma za zadanie jak najbardziej utrudnić nam dotarcie do jednej z relikwii. Nie mogę powiedzieć, aby faktycznie było to trudne, ale twórcy postarali się, aby projekt każdego z tych miejsc był na tyle ciekawy, aby jego zwiedzanie nie było nudne. Ocenę podnosi także fakt, że wszystkie tereny poza rezydencjami podlegają systemowi zmiany pory doby! Jak na tamte czasy musiało to robić spore wrażenie. Częściowo można to nawet uznać za zalążek pojawiających się obecnie w serii zamków z dwoma warstwami. Podsumowując - teren działań zaprojektowany przez Konami jest naprawdę ciekawy i ładnie wykonany (mimo powtarzających się elementów) jednak pozostaje niewielki niesmak... spowodowany brakiem bardziej klimatycznych zamkowych wnętrz, do których przyzwyczaiła nas seria (a w tamtym okresie - część pierwsza). Dla niektórych jednak taka zmiana klimatu może się liczyć na plus.

3. Przeciwnicy

  Najważniejszą rzeczą, o której w przypadku przeciwników z „Podróży Simona” należy wspomnieć to ich zależność od wyżej wspomnianego systemu zmiany pory doby. Licznik umiejscowiony w grze liczy spędzone w niej wirtualne doby, godziny i minuty. Doba trwa około sześciu „naszych” minut, a dzień i noc trwają po tyle samo w obrębie tego czasu. Tak więc wraz z nadejściem godziny 06:00 budzi się nowy dzień dając nam szansę na zakup potrzebnych przedmiotów, rozmowę z NPC, czy bezpieczniejsze poruszanie się po bezdrożach Transylwanii. To właśnie w świetle słońca potwory są dużo słabsze i ich pokonanie nie wymaga tak wielkiego wysiłku jak... po nadejściu godziny 18:00. Wtedy to dająca nadzieję jasność i błękit nieba zostają przesłonięte głębokim mrokiem nocy przecinanym gdzieniegdzie delikatnym światłem księżyca. Stwory stają się wtedy silniejsze, a ludzie w miastach chowają się do domostw. Nikt nie jest na tyle głupi, aby ryzykować natknięcie się w ciemnym zaułku na grupę Zombie. Czas w grze nie leci jedynie wewnątrz budynków (także rezydencji, co należy wykorzystywać wchodząc do nich w dzień, aby zastać tam słabszy opór). Cały system dób i jego wpływ na potwory bez wątpienia wprowadził do gry ciekawy element taktyczny, należy pamiętać, że budynki miejskie (w przeciwieństwie do rezydencji) są niedostępne dla bohatera w nocy. Sprawia to, że np. nie możemy się wyleczyć w świątyni podczas, gdy w okolicy grasują potwory (w przypadku miast pokazano to bardzo dobrze poprzez ich ciągłe pojawianie się na ulicach). Jeżeli zaś chodzi o ich różnorodność to choć nie ma wśród nich jakiś naprawdę oryginalnych istot to należy twórców pochwalić, że wraz ze zmianą terenu działań opracowali (przynajmniej w większości) całkiem nowy ich zestaw. W związku z tym spotkamy starych dobrych znajomych, jak Szkielety, Zombie, Meduzy itp. (wielu z nich zyskało sobie nieco odświeżony wygląd) lecz wspieranych przez swoje nowe odmiany lub całkiem nowe kreatury, jak Ghostly Eyeball, The Mud Man, The Zombie Hand, Man-Eating Plant, The Spider, The Gargoyle, czy The Flame Thrower. Nie są to oczywiście wszystkie stworzenia jakie staną nam na drodze jednak wśród przeciwników z „Podróży Simona” nie znajdziecie takich, którzy zapadliby Wam na dłużej w pamięć. Najważniejsze zaś, że stworzenia te pasują do klimatów lasów, bagien i cmentarzy i całkiem nieźle spełniają tam swoją rolę. Szkoda tylko, że w grze prawie całkiem zignorowano pojęcie Bossa. W trakcie wędrówki spotkamy kilka (można je policzyć na palcach jednej ręki) stworzeń, które można uznać za przeciwników kluczowych dla jej powodzenia (np. dających bohaterowi ważny przedmiot). Jak się jednak okazuje, zaraz po powrocie do miejsca walki z nimi, pojawiają się one ponownie. Cóż... zapewne wymusiła to na twórcach konstrukcja gry jednak jest to rozwiązanie, które z pewnością byli w stanie jakoś ciekawie zastąpić. Tutaj dochodzimy do najważniejszej kwestii dotyczącej walk. W całej grze są one... dziecinnie proste... i to nie porównując nawet z poprzedniczką, w której poziom trudności potrafił doprowadzić do wrzenia nawet najbardziej wytrwałych graczy. Tutaj po prostu są łatwe... i już. Jeżeli widzimy, że przejście przez jakiś teren sprawia nam trudności, oznacza to, że nie zaopatrzyliśmy się jeszcze w potrzebny do tego ekwipunek (np. silniejszy bat). Biorąc pod uwagę wszystko co zostało wyżej wymienione można dojść do wniosku, że ten element gry zachęci do zabawy osoby, którym poprzednia część sprawiała trudności, jednak weteranów „jedynki” może mocno zniechęcić (ponoć swojego czasu okazało się, że wiele osób bardziej zainteresowało się serią... ba, wręcz do niej wróciło... właśnie dzięki temu, że kontynuacja była prostsza). Tym razem ponownie wpływ systemu zmiany pory doby na potwory podwyższa ocenę, sprawia bowiem, że gracz czuje większą spójność świata gry.

4. Grafika

  Szata graficzna w „Podróży Simona” stoi, jak na NESa, na średnim poziomie, jest jednak całkiem klimatyczna dzięki czemu przynajmniej częściowo nadrabia swoje niedoskonałości. Nie jest to niestety klimat związany (o czym wcześniej wspomniałem) ze zróżnicowanymi gotyckimi wnętrzami... jednak potrafi być wciągający na swój inny, specyficzny sposób. Tutaj podobnie muszę dodać, że nie wszystkim graczom musi to przypaść do gustu, osoby, które przekonają się do „zwiedzania” bezdroży Transylwanii powinny być mimo wszystko zadowolone. Lokacje przedstawiono bardzo ładnie lecz bez zbędnych fajerwerków. W lasach napotykamy niewielkie pagórki poprzecinane rzekami, na otwartych przestrzeniach horyzont pokrywają wysokie góry, gdzieniegdzie podłoże „zdobią” trujące mokradła, a na pustkowiach karłowate drzewa próbują pobrać nieco wilgoci z wyschniętej ziemi. Mimo to nie ma tutaj miejsc tak charakterystycznych i łatwych do zapamiętania jak w pierwszej części serii, wszystko składa się z podobnych do siebie elementów. Nie jest to wprawdzie tak duży minus jakby się mogło wydawać. Sprzyja to bowiem wrażeniu zagubienia i jeżeli tylko zignorujemy wykonanie najdrobniejszych notatek to szybko możemy się zgubić. Tak spojrzą oczywiście na sprawę osoby, którym sama idea gry przypadnie do gustu. Pozostali (mam na myśli zwolenników podziału na etapy) będą narzekać na niewielką monotonię powtarzających się terenów i zatęsknią do „jedynki”. Z pewnością zauważą także, że otoczenie wydaje się mniej kolorowe niż w części poprzedniej. Wszystko zależy więc od podejścia do tego tytułu, trudno sobie bowiem wyobrazić, aby w tamtych czasach (i na takim sprzęcie) dało się odwzorować otwarte przestrzenie lepiej niż tutaj. Mi osobiście cały czas brakowało tych ciekawych, zamkowych komnat...

5. Muzyka i efekty dźwiękowe

  Łatwo uzasadnić wysokie wymagania co do tego elementu gry - twórcy już w przypadku pierwszej części serii umiejscowili poprzeczkę na bardzo dużej wysokości. Każdy etap miał własny, z łatwością wpadający w ucho, utwór. Do tego dochodziły oczywiście mniejsze, okazjonalne. Każdy z nich zapisał się w historii serii złotymi literami (jedne mniejszą, inne większą czcionką :-)). W przypadku „Podróży Simona” twórcy nie chcieli sięgać do przeszłości - starali się stworzyć wszystko od nowa. Posunięcie godne pochwały... jednak nie do końca udane, zaraz wyjaśnię dlaczego. Utwory, które towarzyszą nam w podróży wspaniale wtapiają się w tło, tego nie można im odmówić. W dzień weselsze klimaty zachęcają do podróży (spokojniejsze w miastach i bardziej skoczne na bezdrożach), w nocy szybsza muzyka odzwierciedla fakt, że nie mamy się gdzie ukryć, że wszędzie czeka niebezpieczeństwo. Osobny podkład mają także rezydencje. W tym przypadku jest to utwór motywujący do działania ale jednocześnie podkreślający powagę zadania, które musimy wykonać. Każdy z tych podkładów muzycznych wykonany jest bardzo dobrze. Gdzieniegdzie tylko (np. w rezydencjach) po dłuższym czasie ucho zaczyna mniej chętnie przyswajać ciągle powtarzające się dźwięki. Pomimo tych pochwał muszę jednak wspomnieć o jednej zasadniczej wadzie. Całe szczęście nie zwraca się na nią zbytnio uwagi podczas wędrówki jednak gdy już po skończeniu zabawy staramy sobie przypomnieć co ciekawsze kawałki dochodzimy do wniosku, że wszystkich utworów w grze jest po prostu... zbyt mało. Cóż, mówi się, że nie można mieć wszystkiego. Efekty dźwiękowe zaś nie wyróżniają się szczególnie na tle tych z pozostałych części serii na NESa.

6. Grywalność

  W tym przypadku sytuacja nie jest taka klarowna. Z jednej strony „Podróż Simona” jest pełna nowych (jak na tamte czasy) pomysłów i wprowadziła do młodej jeszcze serii powiew całkiem innej jakości niż w części pierwszej. Z drugiej zaś strony takie „komplikowanie” sprawy sprawiło, że gra sporo z czasem straciła. Głównie mam tu na myśli elementy, o których wspomniałem na początku, a które to bardzo utrudnią ukończenie „Podróży...” osobom, które uruchomią ją jedynie z ciekawości. W grę tą z pewnością sięgną więc dziś jedynie fani serii, a dodatkowo - prawdopodobnie tylko Ci, którzy będą chcieli zagrać we wszystkie jej części. Sytuację poprawia nieco znacznie ułatwiona względem „jedynki” walka. Ten element może okazać się zachęcający dla osób, którym pozostałe „klasyki” wydają się zbyt trudne pod tym względem. Tak więc zwiedzanie Transylwanii nie wszystkim musi przypaść do gustu.

7. Poziom zmian i nowych pomysłów

  W tym przypadku nie ma najmniejszych wątpliwości, że autorzy starali się zmienić kompletnie wszystko! Nie wszędzie wyszło to grze na dobre, a wiele rozwiązań mocno się już zestarzało, jednak produkcja stała się przez to dość oryginalna (zwłaszcza w obrębie serii). Mimo wszystko jak na tamte czasy pierwszą i drugą część na NESa dzieliła głęboka przepaść i to właśnie za nią aż tak wysoka nota :-).

8. Długość

  „Podróż Simona” nie jest (patrząc oczami osoby, która ją ukończyła) wędrówką długą. Fakt faktem pokonanie wszelkich przeciwności losu (wyżej zresztą opisanych) przy pierwszym podejściu do gry potrafi zabrać naprawdę multum czasu, a gdy weźmie się jeszcze pod uwagę, że można zobaczyć różne zakończenia od niego zależne... cóż, można powiedzieć, że tytuł ten nie jest ani długi, ani krótki. W sam raz tak dla osób, które chcą go tylko raz ukończyć, jak i dla fanów serii chcących odkryć wszystkie jego sekrety. Poza tym warto wiedzieć, że gra ma wbudowany system Password'ów.

---

Recenzja nie została przystosowana do nowego systemu oceniania

-/10

---

Podsumowanie

  Jest to część serii, która znacznie różni się od pozostałych. Swoimi czasy wiele osób zachęciła o wiele mniejszym poziomem trudności walk, dzisiaj jednak wyraźnie widać drobne niedopracowania (lub wręcz niedopowiedzenia), które sprawiają, że grę bardzo trudno jest ukończyć. Dawno temu Konami potraktowało tą produkcję jako nietypowy eksperyment (o czym świadczy zrezygnowanie z dalszego rozwoju większości pomysłów w kolejnych częściach serii) i tak naprawdę nawet dziś warto podchodzić do niej jak do ciekawostki, z której z czasem uleciało sporo potencjału.

Informacje dodatkowe
	UWAGA! Wszystkie poniższe informacje proszę traktować jako potencjalnie zdradzające sekrety gry! Jeżeli nie ukończyliście części serii, której one dotyczą to przeglądacie je na własną odpowiedzialność!
	FABUŁA
	Zakończenia
	EKWIPUNEK
	Baty Bronie dodatkowe Przedmioty

Recenzje
	Poniższe adresy pomogą Wam poznać opinie różnych osób na temat tej części serii. Jeżeli znacie inne warte przeczytania recenzje dajcie mi znać, a z chęcią umieszczę je na tej liście. Pamiętajcie, że teksty te mogą (aczkolwiek nie powinny) zawierać spoilery!
	OPINIE ZAMKOWYCH GOŚCI
	Opinia Seraphima
	Język: Polski	Ocena: Brak