Castlevania II Simon's Quest

\

Recenzja Autor: Seraphim

  Rok 1691, Simon Belmont pokonał Draculę siejącego postrach i spustoszenie w Transylwanii. Jego heroiczne czyny przyniosły mu sławę i dzięki nim stał się dobrze znanym bohaterem wzbudzającym szacunek nawet u władców tego świata. Niestety jego zwycięstwo nad Panem Ciemności miało swoją cenę... Dwa lata później - rok 1693, Simon stał się schorowanym człowiekiem, którego powoli opuszczają siły i zdrowie. Jedynym co czuje jest ból, zarówno fizyczny, którego przyczyną są nie chcące się zagoić rany (pozostałość po walce z Draculą), jak i duchowy, wynikający z jego bezradności wobec swojego losu. Wielki bohater, który pokonał swoistą inkarnację zła popada w coraz to większą depresję, nikt nie jest w stanie mu pomóc, nikt nie zna skutecznego lekarstwa, które byłoby w stanie uśmierzyć jego cierpienia. Czy to już jego koniec? Co bardziej intrygujące, pomimo śmierci Draculi potwory, które mu służyły nadal sieją postrach w Transylwanii zmuszając jej mieszkańców do życia w nieustannym strachu i obawie o dzień jutrzejszy. Czy to już koniec również i tego świata? Pewnego dnia Simon ma wizję, z której dowiaduje się, że jego cierpienia są wynikiem klątwy narzuconej na niego przez Draculę i aby się od niej uwolnić musi odnaleźć pięć części jego ciała, a następnie po raz kolejny pokonać Władcę Ciemności. Potomek rodu Belmontów odnajduje w sobie resztki swych sił witalnych i po raz kolejny wyrusza na wyprawę mając nadzieję, że tym razem zniszczy moce piekielne raz na zawsze. Tak zaczyna się nowa opowieść, która przejdzie do kronik jako legenda znana pod tytułem Castlevania II: Simon's Quest.

  Castlevania II: Simon�s Quest jest pierwszą grą w historii tej serii, która posiada elementy RPG. Co prawda jest raczej mało podobna pod tym względem do Castlevanii: Symphony of the Night, która była drugą grą z elementami RPG lecz nie da się zaprzeczyć, że początek ewolucji tej serii przypada właśnie na tą jej część. Na dobrą sprawę Konami zachowało ogólną mechanikę gry, ciągle idziemy przed siebie niszcząc hordy atakujących nas wrogów. Jednak w przeciwieństwie do poprzedniej części (i kilku następujących po niej sequeli) mamy tu większą swobodę poruszania się. Autorzy oddali nam do dyspozycji świat, który mimo, że do największych nie należy to również nie jest i mały. W zasadzie gdyby był większy to mogłoby to wyjść tej grze na gorsze, ponieważ niejednokrotnie trzeba wracać się do poprzednich lokacji. Zdecydowanym plusem są już tu przeze mnie wspomniane elementy RPG. Z każdym mieszkańcem miast możemy porozmawiać, od niektórych kupić jakiś przedmiot lub wymienić na inny (walutą są serca, które teraz nie służą już tylko do używania broni pomocniczej). W trakcie swojej podróży znajdziemy wiele Sub Weapons, jak krzyże, woda święcona, noże, czy w końcu takie novum w tej serii jak czosnek. Niektóre z nich mają kilka zastosowań np. wodą święconą możemy niszczyć niektóre kamienie lub sprawdzać czy nie ma przed nami "fałszywej podłogi" zaś czosnek przywołuje na cmentarzach dusze, od których można dostać dodatkowe przedmioty bardzo przydatne w grze. Co najlepsze w tym wszystkim - teraz nie mamy już tej trudnej decyzji co wybrać, bo wszystkie Sub Weapons możemy nosić ze sobą. Szkoda jedynie, że zdobywanie nowej broni głównej działa na zasadzie upgrade'u do obecnie posiadanej formy bata i nie ma większej swobody w decydowaniu o korzystaniu z tej części wyposażenia. Kolejnym bardzo fajnym elementem jest upływający w grze czas, a co za tym idzie zmiana pór doby. Nie odbywa się to na zasadzie, że jest zmiana i już, ten element gry jest bardziej rozwinięty. Wraz z nastaniem nocy miasta wyludniają się, a miejsce ich mieszkańców zajmują zombie pałętający się po nich o tej porze. Również i za miastem potwory są znacznie silniejsze, a w rezultacie trudniej je zabić. Upływ czasu ma też znaczenie jeśli chodzi o zakończenie, w zależności od tego jak długo graliśmy otrzymamy jedno z trzech możliwych. Jak przystało na typowego RPGa (chociaż może lepiej pasowało by kreślenie nietypowego ;]) są tu również obecne punkty exp (doświadczenia) oraz levele. Na im wyższym levelu jest Simon tym więcej HP posiada, szkoda jedynie, że i ten element gry nie został lepiej rozwinięty i bardziej sprawia wrażenie przyjemnego dodatku niż niezbędnego dla niej elementu. C2SQ jest również pierwszą grą, która wprowadziła do serii zbieranie magicznych artefaktów, z których mocy możemy korzystać podczas przechodzenia gry. Co ciekawe oprócz zmiany w swobodzie poruszania się po świecie gry zmianom uległy także i walki z bossami. Podczas całej podróży przyjdzie nam się zmierzyć jedynie z trzema osobistościami, dobrze znanymi z pozostałych części tej serii: Śmiercią (aka Grim Reaper ;]), Camillą oraz Draculą. Obniżenie ilości walk z bossami (które teraz dodatkowo są jeszcze mniej podobne do typowych walk z nimi, które znamy z tej serii) oraz radykalne zmniejszenie ich poziomu trudności (co dla niektórych osób może być minusem) jasno sugerują nam, że C2SQ miała być w założeniach najbardziej nastawiona na element eksploracji świata. Zdecydowanie największym minusem gry jest jej "zagmatwanie". Zaczynając ją praktycznie nie wiadomo gdzie iść i co robić, a sama rozgrywka może się wydawać strasznie skomplikowana z racji powyższego. W mojej opinii jest to największy minus C2SQ lecz jeśli już się zorientuje o co chodzi to gra się całkiem przyjemnie.

  Jeśli zostałbym zapytany, czy polecić tą grę, czy może odradzić zagrania w nią to bez wahania wybrałbym tą pierwszą opcję odpowiedzi. W mojej opinii jest to naprawdę dobry tytuł, który posiada wiele zalet mimo, że również ma swoje wady (jak każda gra). Po dłuższym czasie nie zwraca się już jednak na nie uwagi. C2SQ jest zdecydowanie godna polecenia fanom Castlevanii, a i spodoba się osobom, które szukają urozmaicenia w gatunku "platformówek". Jeśli chodzi o mnie to uważam ją za jedną z lepszych gier w serii i obok Castlevanii: Rondo of Blood za jedną z najlepszych Castlevanii na 8. i 16. bitowe konsole. Żałuję również, że Konami nie skorzystało z pomysłów obecnych w C2SQ przy produkcji kolejnych gier ze słowem "Castlevania" w tytule. Widzę tu swoisty niewykorzystany potencjał drzemiący w tej grze, szczególnie jeśli chodzi o RoB, grę, która już w obecnej formie jest bardzo dobra, a co dopiero mogłoby być, gdyby wykorzystano przy jej produkcji część pomysłów z C2SQ. Tak czy inaczej - polecam.