Castlevania: Symphony of the Night

Data premiery: Czas akcji: Tłumaczenie nazwy: Platforma: Emulator:

1997 1796 Symfonia Nocy PSX ePSXe

1. Fabuła

  Fabuła Symfonii Nocy jest całkiem inna od pozostałych części serii... urzeka oryginalnością i innym podejściem do tematu (jak na tamten okres w powstawaniu serii). Po raz pierwszy gracze mieli okazję spojrzeć na walkę ze Złem od strony potomka owego zła - Alucarda... syna Draculi. Cała opowieść jest bardzo ciekawa i od początku do końca gracz zastanawia się czym twórcy go jeszcze zaskoczą. Historia ma kilka wątków. Jednym z nich jest poszukiwanie Richter'a Belmont'a przez Marię Renard i niespodzianki z tym związane. Kolejny to przeznaczenie Alucarda, które poprowadzi nas prosto do walki z Draculą. Oba wątki splatają się nieustannie i tak Maria i Alucard trafiają do zamku, następnie „dżentelmen” pomaga damie szukać Richter'a. Szybko okazuje się jednak, że legendarny łowca wampirów nie znalazł się w zamku bez powodu, a najciekawsze jest to, że na ręce gracza zostanie zrzucony los Belmont'a. Przechodząc do innej sprawy, rozmowa przed i po finałowym pojedynku jest niesamowita! Dialog ten został napisany (i po raz pierwszy w historii serii nagrany!... aczkolwiek tego nie jestem w stu procentach pewien) z niesamowitym wyczuciem. Po raz pierwszy mamy okazję spojrzeć na Draculę, nie jak na postać jedynie złą... ale posiadającą w sobie iskierkę żalu... Poza tym jest to też jedyna jak do tej pory część serii witająca nas interaktywnym prologiem (walka Richter'a z Draculą cztery lata przed wydarzeniami z głównego wątku). Mamy tez okazję zobaczyć kilka różnych zakończeń, a znalezienie kolejnych nie jest wcale takie proste jak się może początkowo wydawać. Tak więc scenariusz i realizacja na najwyższym poziomie :-).

2. Projekt zamku

  Była to pierwsza część serii, w której zamek przestał być jednym ciągiem korytarzy bez drogi powrotnej. To właśnie Symfonia Nocy pokazała, że po zamku można się swobodnie poruszać, tak gdzie tylko mamy ochotę... o ile pozwalają nam na to umiejętności. Same komnaty natomiast zaprojektowane są bardzo pomysłowo. Największe wrażenie robi wieża zegarowa, w której tysiące kół zębatych rusza się w tle. Pięknie wyglądają także podniebne kaplice z dzwonami, czy jaskinie z podziemną rzeką (oraz pięknym wodospadem). Trochę szkoda, że ukrytych pomieszczeń jest niewiele, ale jeżeli już na jakieś trafimy to często albo nie zdajemy sobie z tego sprawy (kruche ściany) albo musimy dostać się do nich w nietypowy sposób (np. otwieranie a'la sejf w wieży zegarowej). W kilku miejscach można się także rozkoszować ładnymi widokami. Pokoje z zapisem i teleporty są rozmieszczone poprawnie i nie doskwiera ich brak. Ciekawostką także jest fakt, że mapę można odkryć w 200%. Jednym słowem zamek jest piękny, a jego zwiedzanie sprawia wielką przyjemność, szkoda tylko, że nie wykorzystano całej możliwej przestrzeni na mapie.

3. Przeciwnicy

  Potwory w grze są bardzo ciekawie wymyślone i wykonane. Jest ich bardzo dużo i pasują do swojego „miejsca zamieszkania”. Natkniemy się więc na starych znajomych (chodzące zbroje, szkielety itp.) ale też zobaczymy wiele nowych twarzy ;-). Największą atrakcję stanowią Boss'owie. Jest ich wielu i stawiają nieraz przed graczem wielkie wyzwanie. Niektórzy z nich sprawiają tym większe wrażenie ponieważ zajmują większą przestrzeń niż cały ekran! Walka z nimi to niezapomniane przeżycie (nawet jeżeli nie należy do trudnych). Jest tu także powrót do pomysłu z walką z własnym sobowtórem (wykorzystanym w poprzednich jak i kolejnych produkcjach). Nie mam zastrzeżeń co do jakości napotykanych przeciwników, ale ocenę znacznie podnoszą walki z Boss'ami.

4. Grafika

  Grafika jest mocną stroną Symfonii Nocy. Wprawdzie piksele są wyraźnie widoczne ale trzeba przyznać, że jeszcze żadne piksele nie były tak piękne w Castlevanii :-). Piękne tła sprawiają wrażenie przestrzenności pomieszczeń (tylko tych z założenia większych), pod płynącą w podziemnej rzecze łodzi rozbryzguje się woda, a efekt spopielających się Boss'ów pozostawia trwały ślad wśród wrażeń z gry. Efekt nieba (podobny w trylogii na GBA też jest pięknie wykonany ale nie robi aż takiego wrażenia ze względu na wielkość ekraniku) w kaplicowych wieżach jest przepiękny, a bujające się pod naporem nóg Alucard'a dzwony to istna poezja na tle tych piękności. Ciekawy jest także efekt połączenia grafiki 2D z efektami lub tłem w 3D. Czy muszę pisać coś więcej?

5. Muzyka i efekty dźwiękowe

  Nie będzie przesadą jeżeli powiem, że ścieżka dźwiękowa do Symfonii Nocy to prawdziwe arcydzieło (które dobrze się sprzedało także jako osobna płyta ;-)). Muzyka pasuje do miejsc, w których umila nam grę. W czasie penetracji jaskiń pod zamkiem towarzyszą nam dźwięki pianina, w kaplicach chóry, a w wieży zegarowej - elektryczna gitara. Tego nie da się opowiedzieć, to trzeba posłuchać samemu! Efekty dźwiękowe natomiast pasują do całości i nie mam do nich zastrzeżeń.

6. Grywalność

  Pod tym względem gra jest świetna! Czyli nie odstaje od innych części serii :-). Po raz pierwszy twórcy zaserwowali graczom możliwość penetrowania zamku na własna rękę co było już wystarczającym powodem do zagrania w Symfonię Nocy. Dzisiaj też gra sprawia multum przyjemności, głównie za sprawą dbałości o szczegóły. Ciekawostką, która dodatkowo urozmaica zabawę jest możliwość korzystania z pomocy magicznych pomagierów. Zdobywają oni doświadczenie co pozwala na trenowanie własnych zwierzaków, a przez to dodatkową zabawę. Po przejściu gry ma się jeszcze możliwość zagrania Richter'em Belmont'em co także urozmaica zabawę.

7. Poziom zmian i nowych pomysłów

  Nie da się nie przyznać, że wszystkie pomysły były tutaj nowe - dostępność zamku, obszerność ekwipunku (biorąc pod uwagę także uzbrojenie, którym posługuje się Alucard... nie może w końcu używać sławetnego bata), mnogość przeciwników, wielkie rozmiary Boss'ów... długo by wymieniać. Bez przesady można powiedzieć, że Symfonia Nocy była kamieniem milowym serii. To ona wyznaczyła nowe standardy, które potem zadecydowały o wyglądzie trylogii na GBA (na tym oczywiście nie kończąc). Dlatego właśnie należy jej się to miano.

8. Długość

  Penetracja całej warstwy fabularnej gry oraz obejrzenie zamku w całości i zbadanie działania licznych przedmiotów zajmuje dużo czasu. Dochodzi do tego możliwość trenowania własnych pomagierów (jeżeli chcemy poznać możliwości wszystkich pięciu to zajmie to bardzo dużo czasu) i gra Richter'em. Wszystkie te atrakcje pozwalają cieszyć się grą bardzo długo (od kilku do kilkunastu godzin) ale to już niestety standard (kiedyś było inaczej) i można tylko powiedzieć, że mogłoby być jeszcze dłużej.

---

Recenzja nie została przystosowana do nowego systemu oceniania

-/10

---

Podsumowanie

  Symfonia Nocy to wspaniała produkcja z piękną oprawą audiowizualną i wielką grywalnością. Do tego dochodzi długi czas zabawy i wciągająca fabuła. Każdy fan serii powinien zagrać w tę pozycję, podobnie jak Ci, którzy chcą zacząć przygodę z serią.

Informacje dodatkowe
	UWAGA! Wszystkie poniższe informacje proszę traktować jako potencjalnie zdradzające sekrety gry! Jeżeli nie ukończyliście części serii, której one dotyczą to przeglądacie je na własną odpowiedzialność!
	INNE
	Lista utworów Napisy końcowe

Recenzje
	Poniższe adresy pomogą Wam poznać opinie różnych osób na temat tej części serii. Jeżeli znacie inne warte przeczytania recenzje dajcie mi znać, a z chęcią umieszczę je na tej liście. Pamiętajcie, że teksty te mogą (aczkolwiek nie powinny) zawierać spoilery!
	OPINIE ZZA MURÓW
	www.ign.com
	Język: Angielski	Ocena: 9,0/10
	www.gamespot.com
	Język: Angielski	Ocena: 8,9/10
	www.emukouncik.xt.pl
	Język: Polski	Ocena: Brak